5/4/2017 4.30
Η Τουρκία πρόσφατα πήρε την απόφαση να «κλείσει» την στρόφιγγα των υδάτων που έφταναν στο υδροηλεκτρικό φράγμα Tishrin Dam μέσω του ποταμού Ευφράτη βορειοδυτικά της Συρίας, με αποτέλεσμα πολλοί κάτοικοι στις γύρω περιοχές του Κομπανί και της Μανχμπι, να μείνουν δίχως ηλεκτρικό ρεύμα και πόσιμο νερό, με την Τουρκία να παραβιάζει όπως καταγγέλλεται από την Συριακή πλευρά, τις διεθνείς συμφωνίες για προστασία και διαχείριση των υδάτινων πόρων. Αυτό βάση των συνθηκών που έχουν υπογραφεί, είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Εκτός κι αν η ευαίσθητη, κατά περίπτωση, διεθνής κοινότητα δεν λογαριάζει για «ανθρώπινα όντα» τους κατοίκους του Χαλεπίου, του Κομπανί και άλλων πόλεων που επηρεάζονται από την κίνηση αυτή.
Πάμε όμως λίγο πιο πίσω, τον Αύγουστο του 2016, τότε που ξεκινάει μια επιχείρηση ονόματι «Ασπίδα του Ευφράτη» στην οποία η Τουρκία εισβάλλει «αναγκαστικά» στην περιοχή βορειοδυτικά της Συρίας (στις ίδιες περιοχές που επηρεάζονται άμεσα από τη μείωση των νερών του Ευφράτη ) και με αποκλειστικό κίνητρο να δημιουργήσει όπως διαμήνυσε ο κ. Ερντογαν μια ασφαλής ζώνη «safe zone» κατά μήκος των συνόρων της, αποκόπτοντας έτσι την δίοδο των τρομοκρατών στο Τούρκικο έδαφος, ώστε να αντιμετωπιστεί η τρομοκρατία στο εσωτερικό της χώρας.
Δεν εξετάζω το γεγονός, ότι πριν την εισβολή στη Συρία το Τούρκικο (παρα)κράτος συνεργαζόταν με τις δυνάμεις που ήθελαν να ανατρέψουν τον νυν πρόεδρο της Συρίας Μπαρ Αλ Ασσαντ, αποκαλώντας τον ίδιο «τύραννο» για την χώρα του.
Δεν εξετάζω τα πάρε δώσε της κυβέρνησης Ερντογαν με τους ισλαμιστές αντάρτες στο εμπόριο οπλών και το λαθρεμπόριο πετρελαίου που διεξαγόταν, τροφοδοτώντας έτσι με ρευστό το Ισλαμικό κράτος και κατ’ επέκταση το εξόπλιζε για να πραγματοποιεί τις ωμότητες του.
Δεν εξετάζω πόσο βόλευε τον πρόεδρο της Τουρκίας κ. Ερντογάν, να γίνονται τυφλές τρομοκρατικές επιθέσεις σε κεντρικά σημεία της χώρας του και εξ ονόματος αυτών των επιθέσεων το περασμένο καλοκαίρι να εισβάλλει στη Συρία. Δεν τα εξετάζω αλλά τα παρατηρώ και αναρωτιέμαι..
Πως μπορεί να συνδεθεί η επιχείρηση «Ασπίδα του Ευφράτη» με το σταδιακό κόψιμο των νερών στον ποταμό «Ευφράτη» και την συνθήκη των «Σεβρών»??
Η επιχείρηση ασπίδα του Ευφράτη γίνεται σε μια περιοχή που το κουρδικό στοιχείο κυριαρχεί και η παρουσία του στην απελευθέρωση πολλών χωρίων και πόλεων στη β. Συρία είναι έντονη με αποκορύφωμα την απελευθέρωση της Ιεράπολης (Manbij) από τις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF) που τελούν υπό κουρδική διοίκηση στις 12 Αυγούστου 2016.
Στις 24 Αυγούστου 2016, δώδεκα ημέρες μετά, εισήλθαν απρόσκλητες οι μονάδες του Τούρκικου στρατού στην γραμμή Τζαραμπλούς πολύ κοντά στα σύνορα με την Τουρκιά και μέσα στο έδαφος της Συρίας, δίχως φυσικά την έγκριση της τελευταίας, ξεκινώντας τις επιθέσεις εναντίων θέσεων του Ίσις. Οι επιθέσεις που πραγματοποιήθηκαν δεν ήταν απόλυτα επιτυχημένες για τους Τούρκους, αφού μέτρησαν δυσανάλογες απώλειες για την φύση της επιχείρησης, όμως η παγκόσμια κοινότητα παρακολουθούσε την Τουρκία να συμμετέχει σε μια επιχείρηση εναντίων των τζιχαντιστών, που λίγο καιρό πριν συνεργαζόταν μαζί τους, υπό τον εκκωφαντικό θόρυβο της διεθνής σιωπής.
Πώς να ξεχάσουμε ότι ήταν αμέτοχη στην αντιμετώπιση του ΙΚ, όταν ακόμα και αυτοί που δημιούργησαν το Ίσις ( Αμερική, Γαλλία Βρετανία κ.α.), «ίσως» αναγνωρίζοντας ότι χάνουν τον έλεγχο, τάχθηκαν εναντίον του κατασκευάσματός τους. ( για πολλούς σκοπός των Μεγάλων μπορεί να ήταν η δημιουργία του Ίσις σαν στρατός αλλά για κάποιους άλλους σκοπός μπορεί να είναι και το αποτέλεσμα της δημιουργίας του Ίσις, που δεν είναι άλλο από την απότομη και δίχως έλεγχο μετακίνηση εξαθλιωμένων ανθρώπων οπότε η δουλειά του Ίσις έφτασε στο τέλος της οπότε δεν έχουμε κανένα πρόβλημα και να το καταστρέψουμε εμείς που το φτιάξαμε).
Όταν στη β. Συρία εξαπλωνόταν το DAESH και άλλες τρομοκρατικές ένοπλες μονάδες, η Τουρκία το έπαιζε ουδέτερη, αρνούμενη να συμμετάσχει σε διεθνή σχηματισμό καταπολέμησης της τρομοκρατίας, διότι την βόλευε κατά πολύ ότι κάποιοι μάχονταν τους Κούρδους της β. Συρίας αντί για εκείνη, κοινώς άλλοι έκαναν την βρώμικη δουλειά για εκείνη, πολεμούσαν για λογαριασμό της, οπότε για ποιο λόγο να παρέμβει. Και όχι μόνο δεν παρενέβει, αλλά προχώρησε στον εξοπλισμό και την ενίσχυση των εξτρεμιστικών αυτών ομάδων έναντι των Κούρδων της βορειοδυτικής Συρίας.
Έπειτα όμως το κλίμα για την Τουρκία αντιστρέφεται και παρακολουθεί τους Κούρδους μαχητές με τους συμμάχους τους να περνάνε δυτικά του Ευφράτη, με την στήριξη των δύο μεγάλων δυνάμεων που τους ενίσχυαν στα πεδία της μάχης και βλέποντας το κίνδυνο να πλησιάζει και τα σχέδια της να γίνονται στάχτη, θυμήθηκε την ασφάλεια της άμυνας της χώρας και με αυτό το πρόσχημα εισέβαλλε στην περιοχή.
Έτσι η Τουρκία σε συνεργασία αυτή τη φορά με τους «επαναστάτες» του FSA (Ελεύθερου Συριακού στρατού) επιτίθεται σποραδικά στις δυνάμεις των κούρδων πολιτοφυλακών του YPG και του SFD (Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις) σε μια προσπάθεια να ανακόψουν την επέλαση των Κούρδων μαχητών.
Δηλαδή για να το πούμε με απλά λόγια η Τουρκία μπήκε στη Συρία για να πολεμήσει τζιχαντιστές και σκοτώνει Κούρδους.
Σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη του κούρδου στρατιωτικού ηγέτη Μουράτ Καραγιλάν http://www.pontos-news.gr/article/161053/karagilan-i-toyrkia-den-tha-petyhei-toys-stohoys-tis-sti-syria παρουσιάζεται ο ύποπτος ρόλος της Τουρκίας στην περιοχή, η οποία κλείνει συμφωνίες με όλα τα μέτωπα, εχθρούς και φίλους ώστε να κατορθώσει να εδραιωθεί στο βόρειο τμήμα της Συρίας και συγκεκριμένα στην Αλ Μπαμπ και την Μανπιτζ και να εξυπηρετήσει τον σκοπό για τον οποίο βρίσκετε εκεί και δεν είναι άλλος από το να εμποδίσει να δημιουργηθεί η ένωση των τριών καντονίων, δηλαδή οι περιοχές της β. Συρίας που έχουν ανακηρύξει την αυτονομία τους και αποτελούν τμήμα του ενιαίου και ανεξάρτητου μελλοντικά κράτους του Κουρδιστάν.
Η Τουρκία από την πλευρά της προφανώς και γνωρίζει ότι τα μέρη αυτά έχουν ετοιμαστεί από πολύ παλιά να συνθέσουν το ενιαίο κράτος του Κουρδιστάν. Εισβάλλοντας προσπαθεί να διασπάσει τις περιοχές αυτές και να εξουδετερώσει το κουρδικό στοιχειό από την περιοχή και σε συνδυασμό με την μείωση των υδάτων στα φράγματα του ποταμού Ευφράτη, διαμηνύει προς πάσα κατεύθυνση ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτό και ότι εάν προσπαθήσουν να προχωρήσουν στην σύσταση ενός αυτόνομου κουρδικού κράτους που θα περιέχει εδάφη από την νοτιοανατολική Τουρκία, την Βορειοδυτική Συρία και επαρχίες βόρεια του Ιράκ και του Ιράν, τότε η αντίδραση της Τουρκίας μπορεί και να είναι και η πλήρης διακοπή του νερού στις περιοχές του νεοσύστατου Κουρδιστάν και όλοι καταλαβαίνουμε πάνω κάτω τι σημαίνει αυτό.
Όμως η δημιουργία του Κουρδιστάν όπως βλέπουμε και πιο κάτω έχει σχεδιαστεί παραπάνω από 100 χρόνια πριν και αναρωτιέμαι, ποιοι ήταν αυτοί που από τότε σχεδίασαν και πέρασαν στην συνθήκη των Σεβρών εν έτη 1920 ένα κράτος που θα δημιουργηθεί τώρα, 120 περίπου χρόνια μετά τη συνθήκη ;
Δεν μπορώ με ασφάλεια να απαντήσω στο ποιος ωφελούταν της ιδρύσεως του Κουρδιστάν το καιρό εκείνο, αλλά μπορώ εύκολα να απαντήσω και νομίζω πλέον ο καθένας μας, στο ποιος στηρίζει την δημιουργία του Κουρδιστάν τώρα, εξοπλίζοντας και οργανώνοντας τα τμήματα των κούρδων μαχητών όχι πλέον παρασκηνιακά αλλά και επίσημα.
Άρα μιλάμε για μια τεχνητή ανεξαρτησία εκ μέρους των μεγάλων δυνάμεων, που ριψοκίνδυνα θα σκεφτώ, ότι θα εκταμιευτούν και μεγάλα ποσά αργότερα ως δάνειο από τα διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, έτσι ώστε να συσταθεί, να αναπτυχθεί και να εκδημοκρατιστεί όπως τα σύγχρονα δυτικά προοδευτικά κράτη και φυσικά να χρεωθεί, ώστε να είναι και αυτό ελεγχόμενο σε περίπτωση που δεν συμπορευτούν οι ηγέτες του αργότερα στα συμφέροντα αυτών που το έχουν δανείσει και δημιουργήσει.
Τέλος με τα παραπάνω γίνεται αντιληπτό ότι χωρίς αντάλλαγμα η Τουρκία δεν υποκύπτει στις πιέσεις των μεγάλων δυνάμεων για την κατασκευή του Κουρδιστάν. Θα δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα.
Με ένα σοβαρό όμως αντάλλαγμα πιθανός και να το συζητήσει και νομίζω καταλαβαίνεις ποιο μπορεί να είναι αυτό το αντάλλαγμα.
Στην περίπτωση αυτή δεν θα ερωτηθεί η Ελλάδα, εάν τα εθνικά της σύνορα και η ελληνική κυριαρχία της περιοριστούν χάριν της ειρήνης, της ασφάλειας και της ευημερίας στην διευρυμένη Ευρώπη (το 2005 ενημερωθήκαμε από την κ. Μπενάκη για αυτό ), απλά σε ένα από τα επερχόμενα θερμά επεισόδια πιθανός θα συμβεί το μοιραίο και η Τουρκία θα αδράξει την ευκαιρία να διεκδικήσει το αντάλλαγμα της στη Θράκη ή στο Αιγαίο ή και στα δυο αφού απέναντι της θα έχει μια Ελλάδα αποκαμωμένη από τα μνημόνια και προδομένη από τους συμμάχους της, που τη στιγμή τη δύσκολη θα σφυρίζουν αδιάφορα μέχρι να διαπραχθεί το έγκλημα, όπως άλλωστε έγινε και το 74’ στην Κύπρο.
Δεν εξετάζω τη συμπεριφορά της Τουρκίας το τελευταίο διάστημα, αλλά εμπιστευόμενος του «ειδικούς» είμαι πλέον βέβαιος ότι θα κληθεί η νυν ηγεσία της να πληρώσει για τον θάνατο αθώων και αμάχων, το εμπόριο οργάνων μικρών παιδιών στα σύνορα της ,την εξαθλίωση και την καταστροφή που προκάλεσε σε γείτονες χώρες. Η νυν ηγεσία της Τουρκίας θα πληρώσει για την συνεργασία της με τις εγκληματικές ομάδες που έστησαν οι σύμμαχοί της και που τόσο πόνο προκάλεσαν στην ανθρωπότητα. Οι ίδιοι οι σύμμαχοι σιγά σιγά στρέφονται εναντίον της και θα την καταδικάσουν, λίγο πριν και οι ίδιοι καταδικαστούν.
Πάμε όμως λίγο πιο πίσω, τον Αύγουστο του 2016, τότε που ξεκινάει μια επιχείρηση ονόματι «Ασπίδα του Ευφράτη» στην οποία η Τουρκία εισβάλλει «αναγκαστικά» στην περιοχή βορειοδυτικά της Συρίας (στις ίδιες περιοχές που επηρεάζονται άμεσα από τη μείωση των νερών του Ευφράτη ) και με αποκλειστικό κίνητρο να δημιουργήσει όπως διαμήνυσε ο κ. Ερντογαν μια ασφαλής ζώνη «safe zone» κατά μήκος των συνόρων της, αποκόπτοντας έτσι την δίοδο των τρομοκρατών στο Τούρκικο έδαφος, ώστε να αντιμετωπιστεί η τρομοκρατία στο εσωτερικό της χώρας.
Δεν εξετάζω το γεγονός, ότι πριν την εισβολή στη Συρία το Τούρκικο (παρα)κράτος συνεργαζόταν με τις δυνάμεις που ήθελαν να ανατρέψουν τον νυν πρόεδρο της Συρίας Μπαρ Αλ Ασσαντ, αποκαλώντας τον ίδιο «τύραννο» για την χώρα του.
Δεν εξετάζω τα πάρε δώσε της κυβέρνησης Ερντογαν με τους ισλαμιστές αντάρτες στο εμπόριο οπλών και το λαθρεμπόριο πετρελαίου που διεξαγόταν, τροφοδοτώντας έτσι με ρευστό το Ισλαμικό κράτος και κατ’ επέκταση το εξόπλιζε για να πραγματοποιεί τις ωμότητες του.
Δεν εξετάζω πόσο βόλευε τον πρόεδρο της Τουρκίας κ. Ερντογάν, να γίνονται τυφλές τρομοκρατικές επιθέσεις σε κεντρικά σημεία της χώρας του και εξ ονόματος αυτών των επιθέσεων το περασμένο καλοκαίρι να εισβάλλει στη Συρία. Δεν τα εξετάζω αλλά τα παρατηρώ και αναρωτιέμαι..
Πως μπορεί να συνδεθεί η επιχείρηση «Ασπίδα του Ευφράτη» με το σταδιακό κόψιμο των νερών στον ποταμό «Ευφράτη» και την συνθήκη των «Σεβρών»??
Η επιχείρηση ασπίδα του Ευφράτη γίνεται σε μια περιοχή που το κουρδικό στοιχείο κυριαρχεί και η παρουσία του στην απελευθέρωση πολλών χωρίων και πόλεων στη β. Συρία είναι έντονη με αποκορύφωμα την απελευθέρωση της Ιεράπολης (Manbij) από τις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF) που τελούν υπό κουρδική διοίκηση στις 12 Αυγούστου 2016.
Στις 24 Αυγούστου 2016, δώδεκα ημέρες μετά, εισήλθαν απρόσκλητες οι μονάδες του Τούρκικου στρατού στην γραμμή Τζαραμπλούς πολύ κοντά στα σύνορα με την Τουρκιά και μέσα στο έδαφος της Συρίας, δίχως φυσικά την έγκριση της τελευταίας, ξεκινώντας τις επιθέσεις εναντίων θέσεων του Ίσις. Οι επιθέσεις που πραγματοποιήθηκαν δεν ήταν απόλυτα επιτυχημένες για τους Τούρκους, αφού μέτρησαν δυσανάλογες απώλειες για την φύση της επιχείρησης, όμως η παγκόσμια κοινότητα παρακολουθούσε την Τουρκία να συμμετέχει σε μια επιχείρηση εναντίων των τζιχαντιστών, που λίγο καιρό πριν συνεργαζόταν μαζί τους, υπό τον εκκωφαντικό θόρυβο της διεθνής σιωπής.
Πώς να ξεχάσουμε ότι ήταν αμέτοχη στην αντιμετώπιση του ΙΚ, όταν ακόμα και αυτοί που δημιούργησαν το Ίσις ( Αμερική, Γαλλία Βρετανία κ.α.), «ίσως» αναγνωρίζοντας ότι χάνουν τον έλεγχο, τάχθηκαν εναντίον του κατασκευάσματός τους. ( για πολλούς σκοπός των Μεγάλων μπορεί να ήταν η δημιουργία του Ίσις σαν στρατός αλλά για κάποιους άλλους σκοπός μπορεί να είναι και το αποτέλεσμα της δημιουργίας του Ίσις, που δεν είναι άλλο από την απότομη και δίχως έλεγχο μετακίνηση εξαθλιωμένων ανθρώπων οπότε η δουλειά του Ίσις έφτασε στο τέλος της οπότε δεν έχουμε κανένα πρόβλημα και να το καταστρέψουμε εμείς που το φτιάξαμε).
Όταν στη β. Συρία εξαπλωνόταν το DAESH και άλλες τρομοκρατικές ένοπλες μονάδες, η Τουρκία το έπαιζε ουδέτερη, αρνούμενη να συμμετάσχει σε διεθνή σχηματισμό καταπολέμησης της τρομοκρατίας, διότι την βόλευε κατά πολύ ότι κάποιοι μάχονταν τους Κούρδους της β. Συρίας αντί για εκείνη, κοινώς άλλοι έκαναν την βρώμικη δουλειά για εκείνη, πολεμούσαν για λογαριασμό της, οπότε για ποιο λόγο να παρέμβει. Και όχι μόνο δεν παρενέβει, αλλά προχώρησε στον εξοπλισμό και την ενίσχυση των εξτρεμιστικών αυτών ομάδων έναντι των Κούρδων της βορειοδυτικής Συρίας.
Έπειτα όμως το κλίμα για την Τουρκία αντιστρέφεται και παρακολουθεί τους Κούρδους μαχητές με τους συμμάχους τους να περνάνε δυτικά του Ευφράτη, με την στήριξη των δύο μεγάλων δυνάμεων που τους ενίσχυαν στα πεδία της μάχης και βλέποντας το κίνδυνο να πλησιάζει και τα σχέδια της να γίνονται στάχτη, θυμήθηκε την ασφάλεια της άμυνας της χώρας και με αυτό το πρόσχημα εισέβαλλε στην περιοχή.
Έτσι η Τουρκία σε συνεργασία αυτή τη φορά με τους «επαναστάτες» του FSA (Ελεύθερου Συριακού στρατού) επιτίθεται σποραδικά στις δυνάμεις των κούρδων πολιτοφυλακών του YPG και του SFD (Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις) σε μια προσπάθεια να ανακόψουν την επέλαση των Κούρδων μαχητών.
Δηλαδή για να το πούμε με απλά λόγια η Τουρκία μπήκε στη Συρία για να πολεμήσει τζιχαντιστές και σκοτώνει Κούρδους.
Σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη του κούρδου στρατιωτικού ηγέτη Μουράτ Καραγιλάν http://www.pontos-news.gr/article/161053/karagilan-i-toyrkia-den-tha-petyhei-toys-stohoys-tis-sti-syria παρουσιάζεται ο ύποπτος ρόλος της Τουρκίας στην περιοχή, η οποία κλείνει συμφωνίες με όλα τα μέτωπα, εχθρούς και φίλους ώστε να κατορθώσει να εδραιωθεί στο βόρειο τμήμα της Συρίας και συγκεκριμένα στην Αλ Μπαμπ και την Μανπιτζ και να εξυπηρετήσει τον σκοπό για τον οποίο βρίσκετε εκεί και δεν είναι άλλος από το να εμποδίσει να δημιουργηθεί η ένωση των τριών καντονίων, δηλαδή οι περιοχές της β. Συρίας που έχουν ανακηρύξει την αυτονομία τους και αποτελούν τμήμα του ενιαίου και ανεξάρτητου μελλοντικά κράτους του Κουρδιστάν.
Η Τουρκία από την πλευρά της προφανώς και γνωρίζει ότι τα μέρη αυτά έχουν ετοιμαστεί από πολύ παλιά να συνθέσουν το ενιαίο κράτος του Κουρδιστάν. Εισβάλλοντας προσπαθεί να διασπάσει τις περιοχές αυτές και να εξουδετερώσει το κουρδικό στοιχειό από την περιοχή και σε συνδυασμό με την μείωση των υδάτων στα φράγματα του ποταμού Ευφράτη, διαμηνύει προς πάσα κατεύθυνση ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτό και ότι εάν προσπαθήσουν να προχωρήσουν στην σύσταση ενός αυτόνομου κουρδικού κράτους που θα περιέχει εδάφη από την νοτιοανατολική Τουρκία, την Βορειοδυτική Συρία και επαρχίες βόρεια του Ιράκ και του Ιράν, τότε η αντίδραση της Τουρκίας μπορεί και να είναι και η πλήρης διακοπή του νερού στις περιοχές του νεοσύστατου Κουρδιστάν και όλοι καταλαβαίνουμε πάνω κάτω τι σημαίνει αυτό.
Όμως η δημιουργία του Κουρδιστάν όπως βλέπουμε και πιο κάτω έχει σχεδιαστεί παραπάνω από 100 χρόνια πριν και αναρωτιέμαι, ποιοι ήταν αυτοί που από τότε σχεδίασαν και πέρασαν στην συνθήκη των Σεβρών εν έτη 1920 ένα κράτος που θα δημιουργηθεί τώρα, 120 περίπου χρόνια μετά τη συνθήκη ;
Δεν μπορώ με ασφάλεια να απαντήσω στο ποιος ωφελούταν της ιδρύσεως του Κουρδιστάν το καιρό εκείνο, αλλά μπορώ εύκολα να απαντήσω και νομίζω πλέον ο καθένας μας, στο ποιος στηρίζει την δημιουργία του Κουρδιστάν τώρα, εξοπλίζοντας και οργανώνοντας τα τμήματα των κούρδων μαχητών όχι πλέον παρασκηνιακά αλλά και επίσημα.
Άρα μιλάμε για μια τεχνητή ανεξαρτησία εκ μέρους των μεγάλων δυνάμεων, που ριψοκίνδυνα θα σκεφτώ, ότι θα εκταμιευτούν και μεγάλα ποσά αργότερα ως δάνειο από τα διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, έτσι ώστε να συσταθεί, να αναπτυχθεί και να εκδημοκρατιστεί όπως τα σύγχρονα δυτικά προοδευτικά κράτη και φυσικά να χρεωθεί, ώστε να είναι και αυτό ελεγχόμενο σε περίπτωση που δεν συμπορευτούν οι ηγέτες του αργότερα στα συμφέροντα αυτών που το έχουν δανείσει και δημιουργήσει.
Τέλος με τα παραπάνω γίνεται αντιληπτό ότι χωρίς αντάλλαγμα η Τουρκία δεν υποκύπτει στις πιέσεις των μεγάλων δυνάμεων για την κατασκευή του Κουρδιστάν. Θα δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα.
Με ένα σοβαρό όμως αντάλλαγμα πιθανός και να το συζητήσει και νομίζω καταλαβαίνεις ποιο μπορεί να είναι αυτό το αντάλλαγμα.
Στην περίπτωση αυτή δεν θα ερωτηθεί η Ελλάδα, εάν τα εθνικά της σύνορα και η ελληνική κυριαρχία της περιοριστούν χάριν της ειρήνης, της ασφάλειας και της ευημερίας στην διευρυμένη Ευρώπη (το 2005 ενημερωθήκαμε από την κ. Μπενάκη για αυτό ), απλά σε ένα από τα επερχόμενα θερμά επεισόδια πιθανός θα συμβεί το μοιραίο και η Τουρκία θα αδράξει την ευκαιρία να διεκδικήσει το αντάλλαγμα της στη Θράκη ή στο Αιγαίο ή και στα δυο αφού απέναντι της θα έχει μια Ελλάδα αποκαμωμένη από τα μνημόνια και προδομένη από τους συμμάχους της, που τη στιγμή τη δύσκολη θα σφυρίζουν αδιάφορα μέχρι να διαπραχθεί το έγκλημα, όπως άλλωστε έγινε και το 74’ στην Κύπρο.
Δεν εξετάζω τη συμπεριφορά της Τουρκίας το τελευταίο διάστημα, αλλά εμπιστευόμενος του «ειδικούς» είμαι πλέον βέβαιος ότι θα κληθεί η νυν ηγεσία της να πληρώσει για τον θάνατο αθώων και αμάχων, το εμπόριο οργάνων μικρών παιδιών στα σύνορα της ,την εξαθλίωση και την καταστροφή που προκάλεσε σε γείτονες χώρες. Η νυν ηγεσία της Τουρκίας θα πληρώσει για την συνεργασία της με τις εγκληματικές ομάδες που έστησαν οι σύμμαχοί της και που τόσο πόνο προκάλεσαν στην ανθρωπότητα. Οι ίδιοι οι σύμμαχοι σιγά σιγά στρέφονται εναντίον της και θα την καταδικάσουν, λίγο πριν και οι ίδιοι καταδικαστούν.
call me Rick
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου